شب قدر، قدسیان از فراسوی آسمان، مسافران سفید پوش زمین و پیام‌آوران خدایند که زائر حجت زمان می‌شوند. در این مبارک شب، روزی و سرنوشت نیک و بد آدمیان رقم خورد و پروندة سالانه بسته و نوشته شود؛ فرمان‌های الهی بر خلیفة خدا بر روی زمین ابلاغ می‌شود، تا مورد امضا و قبول افتد.
فرشتگان، هر ساله این لحظه‌ها را در آستان پاک پیشوای آن دوران، حضوری همگانی خواهند داشت. این، از سنت‌ها و قانون‌های پایدار خداوند است و در این شب دامان می‌گستراند و تکرار می‌شود؛ بدین سبب، زمین هماره نیازمند حجت خواهد بود و هرگز از وی تهی نگردد. قرآن کریم، از این شب و آنچه روی می‌دهد با فعل مضارع که نمودار دوام و همیشگی است، لب به سخن می‌گشاید: (تنزل الملائکة والروح فیها من کل امرٍ)[1] و (فیها یفرق کل امر حکیم).[2]
قلب آفرینش( امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف )ستارة پرفروغ شب قدر و مطاف فرشتگان و کعبه دلدادگان است.
وقتی پلک تاریک را از روی چشم دلت برداری، می‌بینی روح و جبرئیل با آن منزلت و جلال، در کران نور آفتاب حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف با چه شوری فرود می‌آیند؛ میکائیل و دیگر افلاکیان، در این فرخنده شب، گویی از شادی در پوست خود نمی‌گنجند و گویی این لحظه لحظه‌ها در کالبد نورانیشان دوبارة روح خدا دمیده می‌شود؛ اما نه در پهنای آسمان‌ها، بلکه روی زمین خاکی. در آستان با عظمت خلیفة الله که امانتدار درودهای پی در پی و پیام‌هایی هستند، دیوان الهی را بگشایند و آنچه باید در این سالِ پیشِ رو به سرانجام و سامان رسد، بازگو کنند و این، بهانه‌ای برای دیدار و چشم بر روی خورشید هستی باز کردن است.
مهر قبولی تسبیح و تقدیس افلاکیان، امشب بر صفحة وجود می‌خورد، دفتر کردار و رفتار ایمانیان بار دیگر گشوده می‌شود تا آنچه رقم خورده و مقدّر گشته، امضا شود. کتاب پروردگار، برگ سبزی می‌خورد و نهان و درون‌مایه‌ای دیگر از آیاتش آشکار و اسرارش فاش می‌گردد.
وقتی غبار جهل و غفلت از دل بشویی و گوش جان را به زادة زهرا علیها السلام بسپاری، آوای فرشتگان را در فضای زمین و درون خویش می‌یابی که بلند بلند زمزمه کنند: انا انزلناه و ... حم ... حکیم...؛ شأن نزول این آیات، آن آقا و سرور جهانیان است و این آیات، دلیلی رسا و روشن بر امامت و نیاز آفریدگان به آن یگانه خورشید سپهر می‌باشد و انکارش نشانه کفر و نگون‌بختی.
امام جواد علیه السلام فرمود:
خداوند، در هر سال شبی را مقدر کرده که تفسیر و توضیح امور در آن شب خواهد شد. هر کس آن را منکر شود، علم خدا را انکار کرده است؛ زیرا رسولان و محدثان ـ اوصیا و امامان صلوات الله علیهم ـ با آن حجتی که در آن زمان به آن‌ها می‌رسد، به امر خدا به پای خیزند. باید از نخستین روز آفرینش تا پایان، حجتی برای اهل زمین باشد و خدای سبحان، تفسیر امور را در آن شب بر آن محبوب و گزیده بنده فرو می‌فرستد... .[3]
1 .قدر: 4.
